واژه نامه تخصصی شبکه (هر روز یک واژه)

[silas]

ترجمه تحت اللفظی کلمات زیر را میدانم اما ترجمه این کلمات در دنیا شبکه چه میشود :

AppLocker
, DirectAccess
, BitLocker,
Remote Desktop Host
, and BranchCache
Windows Deployment Services
WDS server

AppLocker ویژگی جدیدی در ویندوز 7 است که اجازه محدود کردن برنامه ها را می دهد (چیزی شبیه به Software Restriction Policy است با قابلیتهایی بیشتر و در مسیر زیر موجود است:
Gpedit.msc -> Windows Settings -> Security Settings -> ApplicationControl Policies ->AppLocker).

DirectAccess نیز چیزی شبیه به VPN است با این تفاوت که وقتی شما به اینترنت متصل می شوید بطور اتوماتیک به شبکه سازمانتان متصل می شوید و نیز به ایجاد کانکشن و اتصال از طریق آن نیست.

BitLocker، نیز که از قابلیت های جدید در ویندوز 7 است می توانید بر روی درایوهای کامپیوترتان یا فلش تان پسورد بگذارید تا هر زمانیکه قصد باز کردن آن درایو را داشته باشید از شما پسورد را می پرسد و از آنجائیکه پسورد شما hash می شود لذا به هیچ وجه و با هیچ نرم افزاری قابل باز کردن و شکستن نیست. اگر لپ تاپ شما به سرقت برود یا کسی مخفیانه وارد کامپیوتر شما شد نمی تواند به آن درایو دسترسی داشته باشد.

Remote Desktop Host یعنی اینکه شما بتوانید از طریق آن سیستم عامل به کامپیوتر دیگری Remote وصل شید. مثلا از Windows 7 Home Premium نمی توانید به کامپیوتر دیگری ریموت وصل شوید که اصطلاحا گفته می شود که remote desktop host را پشتیبانی نمی کند. (ولی شما می توانیداز دستگاه دیگری به Windows 7 Home Premium ریموت وصل شید)

Branchcache هم که در ویندوز 7 وجود دارد تنها از طریق Windows Server 2008 R2 پشتیبانی می شود و حالت ساده ای از Cashing است. فرض کنید سازمان شما چندین ساختمان دارد که کاربران ساختمان های مختلف به یکی از سرورهای سازمان مرکزی متصل می شوند (مثلا FTP). حالا با راه اندازی Branchcach، اگر شخصی فایلی را از آن سرور دریافت کرد و کاربر دیگری از همان ساختمان قصد داشت همان فایل را دریافت کند ابتدا در همان شعبه به دنبال آن فایل می گردد اگر بود از همان کامپیوتر می گیرد اگر نبود به سازمان مرکزی متصل می شود. در واقع با اینکار ترافیک WAN به شدت کاهش می یابد. و دو حالت Hosted و Distributed دارد و ... .

در مورد WDS هم که در انجمن راجع به اون زیاد بحث شده. یک سروری رو راه اندازی می کنید و image های ویندوزهای مختلف در آن می ریزد حالا می توانید ویندوز کلاینت هایتان را از طریق شبکه (WDS) و بصورت اتوماتیک نصب کنید.

[th95]

10Base2
استانداردی برای پیاده‌سازی شبکه‌های اِترنت است. این استاندارد را بعضا Thinnet یا Thin coax نیز می‌نامند زیرا برای اتصال کامیپوترها و دیگر تجهیزات به شبکه از کابل‌های کواکسیال استفاده می‌کند. این استاندارد پهنای باند حداکثر 10 مگابیت است اما در شبکه‌های واقعی، به علت وجود تصادم‌های زیاد (Collision) این مقدار بین 4 تا 6 مگابیت است. این استاندارد بر پایه ویژگی‌های 802.3 از پروژه 802 انجمن مهندسین برق و الکترونیک ایجاد شده است.
شبکه‌های 10Base2 با توپولوژی خطی (Bus) کابل‌کشی می‌شوند. در این توپولوژی، ایستگاه‌های کاری (کامپیوترها) مستقیما به یک کابل طولانی متصل می‌شوند. حداکثر طول کابل در هر سگمنت در این استاندارد 185 متر است. اگر فاصله بین دو ایستگاه بیش از این باشد، باید بین سگمنت‌ها از تکرار کننده استفاده کرد. در این استاندارد حداکثر می‌توان 5 سگمنت داشت که چهار تکرار کننده بین آنها قرار می‌گیرد و فقط در سه سگمنت می‌توان کامپیوترها را به شبکه متصل کرد. محدودیت‌های دیگری هم وجود دارد. مثلا به هر سگمنت از شبکه حداکثر 30 کامپیوتر متصل می‌شود که هر کدام باید حداقل 5/0 متر با هم فاصله داشته باشند.ایستگاه‌ها با استفاده از کانکتورهای BNC به کابل اصلی شبکه وصل می‌شوند. در مورد جزییات اسم این استاندارد نیز باید بدانید که 10 نشان‌دهنده حداکثر سرعت بر مبنای مگابیت در ثانیه، Base نشان‌دهنده روش ارسال سیگنال در شبکه (روش BaseBand) و عدد 2 نیز نشان‌دهنده حداکثر طول سگمنت‌هاست که منظور 200 متر می‌باشد. (185 متر به 200 متر گرد شده است) و این سه جزء در کنار هم نام استاندارد 10Base2 را تشکیل داده‌اند.
شبکه‌های 10Base2 در حال حاضر به دو دلیل منسوخ شده‌اند و دیگر استفاده نمی‌شوند. دلیل اول سرعت پایین انتقال اطلاعات در آن است که به هیچ‌وجه پاسخگوی شبکه‌های پیچیده و پرترافیک امروزی نیست. دلیل دوم آن است که این شبکه‌ها دارای یک عنصر ایجاد کننده خرابی کلی شبکه (Single Point of Failure) هستند که همان کابل طویل خطی متصل کننده کامپیوترها به شبکه است. دلیل اطلاق این اسم به کابل مذکور نیز آن است که اگر این کابل در هر نقطه‌ای دچار مشکل و قطعی شود، کل شبکه دچار خرابی می‌گردد و برای عیب‌یابی نیز باید هر سگمنت از کابل‌ها و اتصالات بین کابل اصلی و کامپیوترها یک به یک بررسی شوند تا محل خرابی کشف گردد.

نکات
دو طرف کابل اصلی یک شبکه 10Base2 حتما باید قطع (Terminate) شوند. در غیر این صورت، سیگنال‌ها پس از رسیدن به انتهای کابل برمی‌گردند و اصطلاحا شاهد برگشت یا انعکاس سیگنال (Bounce) در شبکه خواهیم بود و برقراری ارتباط در شبکه غیر ممکن می‌گردد.

نیز ببینید :
5-4-3 rule، 10Base5، 10BaseF، 10BaseT، 802.3، Ethernet

10base2.gif

- - - Updated - - -




10Base5 استانداردی برای پیاده‌سازی شبکه‌های اِترنت است. این استاندارد را بعضا Thicknet نیز می‌نامند زیرا برای اتصال کامیپوترها و دیگر تجهیزات به شبکه از کابل‌های ضخیم استفاده می‌کند. اسم دیگر آن، اترنت استاندارد است چرا که اولین گونه اترنت به شمار می‌رود که عملا پیاده‌سازی شده و مورد استفاده قرار گرفت. این استاندارد دارای پهنای باند حداکثر 10 مگابیت است اما در شبکه‌های واقعی، به علت وجود تصادم‌های زیاد (collision) این مقدار بین 4 تا 6 مگابیت است. این استاندارد بر پایه ویژگی‌های 802.3 از پروژه 802 انجمن مهندسین برق و الکترونیک ایجاد شده است. شبکه‌های 10Base5 با توپولوژی خطی (bus) کابل‌کشی می‌شوند. در این توپولوژی، ایستگاه‌های کاری (کامپیوترها) مستقیما به یک کابل طولانی متصل می‌شوند. حداکثر طول کابل در هر سگمنت در این استاندارد 500 متر است (به عدد 5 در اسم این استاندارد دقت کنید). اگر فاصله بین دو ایستگاه بیش از این باشد، باید بین سگمنت‌ها از تکرار کننده استفاده کرد. در این استاندارد حداکثر می‌توان 5 سگمنت داشت که چهار تکرار کننده بین آنها قرار می‌گیرد و فقط در سه سگمنت می‌توان کامپیوترها را به شبکه متصل کرد. به هر سگمنت از این شبکه حداکثر 100 کامپیوتر متصل می‌شود. کامپیوترها به صورت کاملا بی‌واسطه و مستقیم به کابل اصلی وصل نمی‌شوند بلکه برای اتصال به کابل‌های ضخیم در این استاندارد از یک ترانسیور و کانکتوری به اسم Vampire Tap استفاده می‌شود. یک کابل به نام مابل Drop از ترانسیور بیرون می‌آید که کارت شبکه کامپیوتر به این کابل وصل می‌شود. حداقل فاصله بین دو ترانسیور 2.5 متر و حداکثر طول یک کابل Drop، 50 متر می‌باشد. برای اتصال سگمنت‌های شبکه‌ از کانکتورهای N استفاده می‌شود. شبکه‌های 10Base5 سابقا به عنوان ستون و مسیر ارتباطی اصلی (Backbone) شبکه‌های بزرگ استفاده می‌شدند. در یک پیکره‌بندی معمول، ترانسیورها روی کابل اصلی به تکرار کننده‌ها وصل می‌شدند که می‌توانستند شبکه‌های Thinnet را به شبکه Thicknet متصل کنند. در نتیجه ترکیبی از استاندارد 10Base2 و 10Base5 ایجاد می‌شد که نیاز بسیاری از شرکت‌های نسبتا بزرگ را جواب می‌داد. شبکه‌های 10Base5 این روزها بسیار کم استفاده می‌شوند و تقریبا منسوخ گشته‌اند. دو علت اصلی این موضوع را می‌توان پیچیدگی زیاد و پهنای باند پایین آنها دانست. در صورتی که می‌خواهید یک شبکه محلی برای محل کار خود ایجاد نمایید که پهنای باند زیادی را لازم ندارد باید از 10BaseT و در صورتی که پهنای باند بیشتری نیاز دارید از Fast Ethernet استفاده کنید. ضمنا اگر به دنبال ایجاد یک ستون ارتباطی اصلی (Backbone) برای شبکه‌های امروزی که نیاز به سرعت ارتباطی بسیار بالا دارند هستید باید به سراغ استانداردهایی چون Gigabit Ethernet، رابط داده توزیع شده فیبری (FDDI) و یا سایر فناوری‌های پیشرفته بروید. نکات دو طرف کابل اصلی یک شبکه 10Base2 حتما باید قطع (Terminate) شوند. در غیر این صورت، سیگنال‌ها پس از رسیدن به انتهای کابل برمی‌گردند و اصطلاحا شاهد برگشت یا انعکاس سیگنال (Bounce) در شبکه خواهیم بود و برقراری ارتباط در شبکه غیر ممکن می‌گردد. نیز ببینید 5-4-3 rule، 10Base2، 10BaseF، 10BaseT، 802.3، Ethernet، Fast Ethernet

[th95]

10BaseF
یک استاندارد معرفی شده توسط انجمن مهندسین برق و الکترونیک برای پیاده‌سازی شبکه‌های اترنت با سرعت 10 مگابیت بر ثانیه با استفاده از کابل‌های فیبر نوری می‌باشد. این استاندارد بر پایه ویژگی‌های 802.3 از پروژه 802 انجمن مهندسین برق و الکترونیک ایجاد شده است. تفاوت اصلی آن با سایر استانداردهای 10 مگابیت بر ثانیه استفاده از کابل‌های فیبر نوری بجای کابل‌های جفت پیچیده شده بدون محافظ (UTP) است. نام 10BaseF استاندارد از سرعت این شبکه (10 مگابیت بر ثانیه)، روش انتقال سیگنال در آن (BaseBand) و رسانه فیزیکی استفاده شده (فیبر نوری) در آن است. این استاندارد از سه استاندارد دیگر تشکیل شده است که با توجه به رسانه مورد استفاده در آنها از هم جدا می‌شوند :
10BaseFB: در این روش انتقال اطلاعات به صورت همزمان (سنکرون) و از طریق کابل‌های فیبر نوری صورت می‌گیرد. با استفاده از سگمنت‌های 10BaseF می‌توان هاب‌های سنکرون فیبر نوری را با پیکره‌بندی نصب کرد که مسافتی طولانی‌تر از 10BaseT و تا 1024 ایستگاه کاری را پشتیبانی کند. این استاندارد گران‌تر از 10BaseF بوده و به اندازه آن گستردگی استفاده ندارد.
10BaseFL: این استاندارد ویژگی‌های یک لینک فیبر نوری بین گره‌ها و هاب را تعریف می‌کند. 10BaseFL جایگزین یک استاندارد قدیمی‌تر برای سگمنت‌های مرتبط با فیبر نروی شده است که لینک تکرار بینابینی فیبر نوری (FOIRL) نام داشت و در دهه 80 میلادی توسعه یافت. استاندارد 10BaseFL پرکاربردترین گونه استاندارد 10BaseF است.
10BaseFP: پیاده‌سازی یک توپولوژی ستاره‌ای بدون استفاده از تکرار کننده را تعریف می‌کند. این استاندارد که با عنوان فیبر غیر فعال (Fiber Passive) شاخته می‌‌شود امروزه بسیار کم استفاده می‌گردد. طول سگمنت‌های این شبکه حداکثر 500 متر و تعداد ایستگاه‌های کاری حداکثر 33 دستگاه می‌تواند باشد.
پیاده سازی شبکه‌های 10BaseF بسیار شبیه به شبکه‌های 10BaseT است یعنی هر ایستگاه در یک توپولوژی ستاره‌ای به یک هاب متصل می‌شود. اما حداکثر طول هر سگمنت فیبر نوری در 10BaseF حدود 2 هزار متر است که این مقدار برای شبکه‌های 10BaseT حدود 100 متر است که باعث می‌شود شبکه‌های 10BaseF برای اتصالات طولانی مناسب‌تر باشند. کابل‌های سفارش شده برای شبکه‌های 10BaseF، کابل‌های فیبر نوری با قطر 62.5 میکرون هستند. این کابل را می‌توان بسته به شرکت سازنده و پیکره‌بندی هاب مورد استفاده، با یک کانکتور ST یا SMA قطع کرد. کابل‌های فیبر نوری دو رشته‌ای چند حالته نیز وجود دارند که در آنها از یک رشته برای ارسال و از دیگری برای دریافت دیتا استفاده می‌شود. باید توجه داشت که در حال حاضر به جای شبکه‌های 10BaseF بیشتر از شبکه‌های 100 مگابیت بر ثانیه Fast Ethernet استفاده می‌شود.
در محیط‌های نویزی مانند اطراف موتورها و ژنراتورها، آسانسورها و یا محیط‌های صنعتی، استفاده از 10BaseF به 10BaseT ارجحیت دارد. همچنین از کابل‌های فیبر نوری برای اتصال بین ساختمان‌ها استفاده می‌شود؛ چرا که اختلاف پتانسیل زمین بین دو انتهای کابل‌های مسی، در صورتی که دو سر کاملا به زمین متصل نشده باشند، می‌تواند باعث بروز اختلال در سیگنال‌های الکتریکی و صدمه دیدن تجهیزات شبکه شود. ضمنا سرعت انتقال در فیبر نوری بیشتر از کابل‌های مسی UTP می‌باشد.
حداکثر افت سیگنال در یک سگمنت نباید بیش از 12.5 دسی‌بل باشد. استفاده از تعداد زیادی کانکتور در یک سگمنت فیبر نوری می‌تواند باعث افت سیگنال بیش از حد و بروز مشکل در ارتباطات شود.

نیز ببینید
10Base2، 10Base5، 10BaseT، 802.3، Ethernet

[th95]

568-A
یک استاندارد سیم کشی برای کابل های جفت پیچیده شده که توسط انجمن صنایع ارتباطات راه دور (TIA) معرفی شده است.
این استاندارد در اصل برای شبکه های آنالوگ انتقال صدا توسعه داده شد اما در حال حاضر به صورت گسترده برای شبکه های دیتا مورد استفاده قرار می گیرد. تفاوت اصلی بین این استاندارد و استاندارد دیگر رقیب آن یعنی 568-B در جانمایی و وضعیت اتصال سیم های موجود در کابل به کانکتورهای RJ-45 است. طرح و نحوه اتصال سیم ها در استاندارد 568-A اصطلاحا با نام T568A شناخته می شود. برای مقایسه این دو با هم می توانید به واژه بعدی که به توضیح استاندارد 568-B پرداخته است رجوع کنید.

نکات
نحوه اتصال سیم ها به صورت T568A بیشتر در کانادا محبوب است و استفاده می شود گرچه اخیرا دیده می شود که در سایر نقاط دنیا نیز این روش کم و بیش به کار گرفته می شود.

نیز ببینید
568-B، UTP cabling

568-B
یک استاندارد سیم کشی برای کابل های جفت پیچیده شده که توسط انجمن صنایع ارتباطات راه دور (TIA) معرفی شده است.
این استاندارد در اصل برای انتقال سیگنال در شبکه های رایانه ای بین ساختمان های مختلف و نیز سیستم های ارتباط از راه دور معرفی شد. تفاوت اصلی بین این استاندارد و استاندارد دیگر رقیب آن یعنی 568-A در جانمایی و وضعیت اتصال سیم های موجود در کابل به کانکتورهای RJ-45 است. طرح و نحوه اتصال سیم ها در استاندارد 568-B اصطلاحا با نام T568B شناخته می شود. شکل و جدولی که در ادامه آمده است، تفاوت بین T568A و T568B را به خوبی شرح می دهند.

نکات
شبکه های اترنت 10BaseT و 100BaseT تنها از دو جفت سیم برای انتقال سیگنال ها استفاده می کنند اما در شبکه های اترنت 1000BaseT (GbE) هر چهار جفت سیم به کار گرفته می شوند. در نتیجه، پیاده سازی یک شبکه GbE که در آن از کانکتورهای 568-A و 568-B با همدیگر استفاده شده باشد، باعث بروز مشکلات عدیده در انتقال سیگنال ها می گردد)

نیز ببینید
UTP

[Zahmatkesh]

Bandwidth در شبکه کامپیوتری به معنی نرخ ارسال اطلاعات می باشد.
Bandwidth در مخابرات به معنی رنج بین دو کانال فرکانس ست.

[th95]

3.1 kHz bearer service
سرویسی که توسط برخی کمپانی‌های مخابراتی و تلفنی ارایه می‌شود و از آن برای ارسال داده‌ها از طریق خط تلفن استفاده می‌گردد. این سرویس را داده روی صدا -Data Over Voice (DOV) - نیز می‌نامند. در هنگام استفاده از این سرویس، سوییچ‌های از بین برنده اکو در کمپانی‌های مخابراتی باید خاموش باشند، زیرا این سوییچ‌ها دیتای ارسالی را خراب می‌کنند. این سرویس قدیمی می‌باشد و در حال حاضر کاربرد بسیار کمی دارد.

5-4-3 rule
قانون 5-4-3، قانون مشخصه‌ای که نشان‌دهنده محدودیت‌های ایجاد برخی از شبکه‌های اِتِرنت است. این قانون در مورد شبکه‌هایی صادق است که از ساختار کابلی نازک (Thinnet) یا ضخیم (Thicknet) استفاده می‌کنند. طبق ویژگی‌های اِتِرنت، شما می‌توانید سگمنت‌های شبکه‌های اترنت (چه با کابل‌های نازک و چه ضخیم) را با استفاده از تکرار کننده (Repeater) به هم وصل کنید و شبکه‌های بزرگ‌تری بسازید. اما در این خصوص محدودیت‌هایی وجود دارد. حداکثر سگمنت‌هایی که می‌توانید به هم متصل کنید 5 واحد است. ضمنا به دلیل وجود توپولوژی خطی، برای اتصال 5 سگمنت نیاز به 4 تکرار کننده دارید. اما در این پیکره‌بندی، به دلیل محدودیت‌هایی که در این گونه شبکه‌ها وجود دارد، در عمل تنها در سه سگمنت می‌توانید کامپیوتر قرار دهید و به شبکه وصل کنید و دو سگمنت دیگر فقط برای افزایش فاصله و در میانه راه قرار می‌گیرند. این دو سگمنت که در آنها کامپیوتری وجود ندارد را اصصلاحا خطوط ارتباطی بین تکرار کننده‌ها می‌نامیم (inter-repeater links). شما حتما باید این موارد را که با نام قانون 5-4-3 نامیده می‌شود (به اعداد ذکر شده در توضیحات دقت کنید تا متوجه شوید این اسم از کجا آمده است) رعایت کنید وگرنه شبکه‌ای غیر مطمئن خواهید داشت که احتمال خطاهای کوچک و بزرگ زیادی در آن وجود دارد.

[th95]

A+ Certification
یک گواهی‌نامه برای تکنسین‌های خدمات رایانه‌ای از انجمن صنایع فناوری‌های محاسباتی (CompTIA) می‌باشد.
اعطای این گواهی‌نامه به یک فرد نشان‌دهنده شایستگی و لیاقت وی در رفع اشکال، تعمیر و نصب و راه‌اندازی رایانه‌های مستقل و یا رایانه های متصل به شبکه است. این گواهی‌نامه بین‌المللی نشان دهنده حداقل شایستگی‌ها در حوزه‌های ذکر شده است و معمولا به کسی اعطا می‌شود که حداقل 6 ماه سابقه کار عملی داشته باشد. این گواهی‌نامه که توسط انجمن صنایع فناوری‌های محاسباتی معرفی شده است، مورد قبول بسیاری از شرکت‌های معتبر بین‌المللی می‌باشد. داشتن این گواهی‌نامه می‌تواند در استخدام یک فرد موثر باشد. این گواهی‌نامه می‌تواند در موارد زیر مفید فایده واقع شود :
مدیران شرکت‌ها و کسانی که به دنبال جذب نیرو هستند می‌توانند با درخواست این گواهی‌نامه از فرد درخواست کننده، از حداقل مهارت‌های وی در زمینه رایانه‌های مستقل و متصل به شبکه مطمئن شوند.
کسانی که به دنبال استخدام هستند می‌توانند با طی دوره‌های مربوطه با نیازهای مهارتی شغل مورد نظر خود آشنا شده و با اخذ این گواهی‌نامه شانس خود برای استخدام را بالاتر ببرند.
امتحان A+ شامل دو بخش است : یک بخش اصلی و پایه‌ای مربوط به سخت‌افزارها و نرم‌افزارها و بخش دیگری که تمرکز بر محک زدن داوطلب در مورد سیستم‌عامل‌های داس و ویندوز شرکت مایکروسافت دارد. برای کسب اطلاعات بیشتر و تکمیلی در مورد این گواهی‌نامه و آزمون‌های آن می‌توانید به سایت اینترنتی انجمن صنایع فناوری‌های محاسباتی به آدرس www.comptia.org مراجعه نمایید.