اصول تکنولوژی اينترنت و وب

مقدمه

اينترنت هسته اصلی تجارت امروزی است و هسته اصلی اينترنت وب می باشد . اما ، اينترنت چيست ؟ وب به چه معنی می باشد ؟ چه تفاوتی با هم دارند ؟ اول اينترنت ، شاخه های اينترنت را می توان در پرتاب ماهواره روسی در اکتبر 1957 جستجو کرد . دستاورد اين آزمايش برای شوروی آنچنان بود که در آمريکا يک بحران ايجاد کرد . اگر پرتاب اين ماهواره در خارج از آمريکا برای مردم اهميت نداشت آنها اين ناراحتی را داشتند که روسها در زمينه علم و تکنولوژی از آنها جلو افتاده اند . در آن زمان ، وزير دفاع آمريکا Neil McElroy بود ، وی همچنين رئيس اجرايی شرکت Procter & Gamble بود . او همان زمانی که مدير آن شرکت بود در ذهنش ايده فروختن صابون را در نمايشهای تلويزيونی و راديويی می پروراند ، که به نمايش صابون معروف شد . اين کاملا ً مشخص بود که آمريکا می بايست دوباره به قدرت اول علم و تکنولوژی تبديل شود . برای رسيدن به اين هدف ، McElroy ، همزمانی که شرکت Procter & Gamble را اداره می کرد پيشنهاد ايجاد Advanced Research Projects Agency يا ARPA را ارائه کرد . بودجه اين طرح در سال 1958 در مجلس به تصويب رسيد و اين گروه کار خود را شروع کردند . (سايت Procter & Gamble [url]http://www.pg.com[/url] )

به سال 1966 می رويم . Bob Taylor مدير بخش Information Processing Techniques Office يا IPTO در ARPA بود . وی 3 کامپيوتر در دفتر خود داشت . يک ترمينال به کامپيوتر ِ Boston متصل بود ، يکی ديگر به San Francisco و ديگری به Santa Monica . هر کامپيوتر زبان و دستورات خاص خودش را داشت و نمی توانست با کامپيوتر های ديگر صحبت کند . اين اشکال هميشه ذهن Taylor را مشغول می کرد و اين مساله باعث توليد و ساختن ARPANET شد .

شبکه ARPA بر پايه تکنولوژی به نام Packet Switching استوار بود که منجر به ساختن پروتکول شبکه ای TCP/IP يا transmission control protocol/internet protocol شد . برای خيلی از مردم کلمه پروتکول مفهوم يک کلمه در روابط سياسی را دارد . دليل استفاده از اين کلمه در شبکه به خاطر Tom Marill و پروژه ای است که او در سال 1966 برای ARPA انجام داد . در دنيای شبکه ها ، کلمه پروتکول به معنی قوانينی است که برای انتقال پيام ها بر روی شبکه وضع شده است . بنابراين اين طور فکر کنيد که يک پروتکول قانونی است که کامپيوتر ها برای صحبت کردن با يکديگر بر روی شبکه بايد رعايت کنند . يک پروتکول شبکه بايد دارای قوانين مربوط به اعلام وصول پيغام ؛ پيدا کردن خطا و ساختار اطلاعات باشد . در بخش بعدی ، اصول شبکه های کامپيوتری ، شرح مختصری بر تکنولوژی شبکه های کامپيوتری می دهيم . خيلی از شبکه های کامپيوتری از Packet Switching استفاده می کنند ، بنابراين بخشی نيز برای اين موضوع اختصاص داديم . ARPANET رشد پيدا کرد و تبديل به اينترنت شد ، در حقيقت اينترنت شبکه ای از کامپيوتر هاست که از TCP/IP استفاده می کنند .

در سال 1995 بيل گيتس گفت ،" اينترنت مهمترين چيزی است که بعد از IBM PC در سال 1981 ساخته شده است . اين حتی مهم تر از به وجود آمدن رابط تصويری کاربران GUI است ، اينترنت يک موج بزرگ اقيانوس است . اينترنت همه قوانين را تغيير خواهد داد ". برای چند سال اينترنت بيشتر در دانشگاه ها استفاده می شد . اينترنت يک ابزار تحقيقاتی بود نه يک ابزار تجاری . پست الکترونيکی متداول ترين ابزار اينترنتی بود . اين موضوع وقتی World Wide Web توسط Tim Bernerslee ايجاد شد تغيير پيدا کرد . در بخش وب درباره اينکه چرا يک شاخص مهم اينترنت است و چگونه از اينترنت استفاده می کند می پردازيم ، اما توجه داشته باشيد ، وب اينترنت نيست و اين دو با هم تفاوت دارند . وب وقتی محبوب شد که Marc Andreesen که دانشجوی دانشگاه Illinois بود برای آن رابط گرافيکی ساخت و نام آن را موزايک نهاد . درک سريع مايکروسافت از اهميت پشتيبانی از وب و مرورگر آن باعث ايجاد يکی از داغ ترين مباحث روز ، جنگ مرورگر ها ، بين آنها و Netscape شد . سياست مايکروسافت در حذف کردن رقيبانش باعث دادگاهی شدن آن شده که هنوز به جايی نرسيده است . مرورگرها يک استاندارد خاص دارند که در پايه و اساس مهم نيست محصول چه شرکتی باشند ، مهم اين است که ابزار ديدن وب ، مرورگر ها هستند . در بخش وب درباره HTML ؛ URL و HTTP توضيحاتی داده خواهد شد . اين سه چيز وب را تعريف می کنند . وب تنها يک ابزار اينترنتی است ، در بخش ابزار های اساسی اينترنت درباره چند ابزار ديگر اينترنت مانند FTP ، Telnet توضيحاتی می دهيم . قسمتی از URL مربوط می شود به نام گذاری کامپيوتر ها . نام ها و شماره های کامپيوتر ها يکی از مهمترين مفاهيم اينترنت است ، نحوه تبديل نام ها به آدرس های اينترنتی را در بخش سيستم Domain ها بررسی می کنيم .همچنين يکی ديگر از مصارف مهم اينترنت در حال حاضر جستجو به دنبال اطلاعات است ، در بخشی به همين نام روش های اينکه چگونه سريع تر به هدف خود برسيم بررسی می شود . در آخر نيز نگاهی به آينده اين تکنولوژی خواهيم داشت .

اصول شبکه های کامپيوتر



تجارت اينترنتی بدون وجود يک شبکه کامپيوتری بی معنی است . در حقيقت ، اين يک توانايی ِ کامپيوترها است که آنها را به ابزارهای قدرت مندی برای تجارت تبديل کرده است . تصور کنيد که يک Floppy Disk يا Zip Disk را فقط می توانستيد از طريق پست يا پيک به شخص ديگری بفرستيد ، يا تصور کنيد که ديگر نمی توانستيد از طريق اينترنت کالايی را سفارش دهيد چه مشکلاتی پيش می آمد ؟. در اين بخش اصول شبکه های کامپيوتری را بررسی می کنيم . در شکل 1 يک شبکه ساده کامپيوتر نمايش داده شده است . به خاطر دلايلی به آن شبکه ستاره ای گفته می شود . HUB که در مرکز اين شبکه قرار دارد يک سخت افزار شبکه ای ساده است که اطلاعات را از يک کامپيوتر در شبکه می گيرد و به کامپيوتر ديگر انتقال می دهد . شبکه ای که در شکل يک نشان داده شده است به LAN يا Local Area Network يا شبکه محلی معروف است . يک LAN شبکه ارتباطی است که از کابلها ، کامپيوتر ها و بعضی سخت افزارهای شبکه ای تشکيل شده است و در يک منطقه فيزيکی محدود مانند يک ساختمان يا يک طبقه از آن به کار می رود .

شکل يک :
[IMG]http://www.hamedbanaei.com/articles/internet-web_files/image001.gif[/IMG]

چند اصطلاح :



* Packet : وقتی يک پيغام بر روی شبکه ارسال می شود ( مانند يک ايميل) ، آن پيغام به پيغام های کوچک تری شکسته می شود که به آنها packet می گويند .
* Ethernet : يکی از مهمترين تکنولوژی های موجود در LAN ها Ethernet است . اين تکنولوژی توسط Robert Metcalfe و David Boggs در Xerox PARC ايجاد شد . بوسيله Ethernet هر کامپيوتری بر روی شبکه می تواند به هر کامپيوتر ديگری اطلاعات بفرستد . اما ، هيچ وقت دو کامپيوتر همزمان نمی توانند بر روی خط مطلب خود را بيان کنند . اگر دو کامپيوتر همزمان packet ی را ارسال کنند يک برخورد يا Collision اتفاق می افتد . Ethernet تکنولوژی است که در آن راه هايی برای جلوگيری از اين برخورد و دوباره فرستادن اطلاعات در نظر گرفته شده . وقتی يک برخورد رخ داد اطلاعات بعد از يک مدت زمان کوتاه تصادفی دوباره ارسال می شود . Ethernet يک پروتکول ساده برای متصل شدن يک کامپيوتر به شبکه است .
* Bandwidth : وقتی درباره شبکه های کامپيوتری بحث می شود bandwidth يا پهنای باند به ظرفيت آن شبکه گفته می شود . پهنای باند معمولا ً با واحد های کيلو بيت در ثانيه ، مگابيت در ثانيه و گيگابيت در ثانيه بيان می شود . کلمات broadband ، narrowband و midband نيز برای اين منظور استفاده می شود . اين کلمات مقدار دقيقی را بيان نمی کنند و هر چند سال مفهوم سرعت در آنها تغيير می کند در حال حاضر broadband به شبکه هايی با پهنای باند حداقل 10 مگابيت در ثانيه ، midband از 1 تا 10 مگابيت در ثانيه و narrowband زير 1 مگابيت در ثانيه است .



ALOHAnet :

ALOHAnet يک شبکه راديويی کامپيوتری بود و برای جزاير هاوايی طراحی شده بود تا کامپيوترهای آنجا بتوانند با يکديگر ارتباط داشته باشند . آن شبکه بوسيله Norman Abramson ، پروفسور دانشگاه هاوايی طراحی شده بود . ALOHAnet بر روی نظريه اصلی Ethernet که فرستادن دوباره packet ها در صورت برخورد بود طراحی شد .

وقتی LAN های سازمان های بزرگ در يک گستره وسيع جغرافيايی به يکديگر متصل شدند شبکه بزرگ تری به نام WAN يا Wide Area Network ساخته شد . شکل دو نمونه ای از اين شبکه است . Router يک سخت افزار شبکه ای است مسئول فرستادن و مسيريابی يک packet از يک LAN به LAN ديگری است . LAN ها می توانند بوسيله هر نوع تکنولوژی به يک ديگر متصل شده باشند ، کابل نوری ، سيستم های بی سيم ، leased phone line .

شکل دو
[IMG]http://www.hamedbanaei.com/articles/internet-web_files/image002.gif[/IMG]


اگر می خواهيد برای يک شرکت ، شبکه کامپيوتری نصب کنيد يا شبکه موجود را ارتقا دهيد بهتر است به نکات زير توجه کنيد :

1 , چه نوع اطلاعاتی بر روی اين شبکه فرستاده می شود ؟ صدا ، تصوير يا متن ؟

2 , پهنای باند شبکه چه مقدار خواهد بود ؟

3 , تا چه حد شبکه قابل اطمينان خواهد بود ؟

4 , آيا پهنای باند آن نيازهای آينده را نيز بر طرف خواهد کرد ؟

5 , سرعت با اضافه شدن ترافيک تا چه ميزان پايين می آيد ؟

6 , هزينه آن چقدر است ؟

7 , تا چه ميزان امنيت دارد ؟

8 , پروتکول های آن چيست ؟ آيا با شبکه های ديگر سازگار است ؟



Packet switching و TCP/IP



شکل سه را در نظر بگيريد . فرض کنيد کامپيوتر A در شيکاگو می خواهد با کامپيوتر B در San Antonio ارتباط برقرار کند . مسيرهای مختلفی بين اين دو نقطه وجود دارند . برای برقراری ارتباط ، آنها بايد يک مسير را انتخاب کرده و شروع به ارسال اطلاعات بکنند . تا موقعی که A و B از اين مسير استفاده می کنند کامپيوتر های ديگر نمی توانند بر روی آن مسير اطلاعاتی بفرستند . برقراری ارتباط از طريق يک مسير مشخص و فرستادن اطلاعات بر روی آن به Circuit Switching معروف است . اين روش کاملا ً مشابه سيستم های تلفن است (Public Switched Telephone Network , PSTN) . همچنين به آن POTS يا Plain Old Telephone Service نيز گفته می شود . سيستم عمومی تلفن آنالوگ است و از امواج برای انتقال اطلاعات استفاده می شود .

يکی از مشکلات circuit switching در نظر گرفتن نوع و ميزان اطلاعات هنگام گرفتن مسير است . برای مثال ، circuit switching را مانند يک بزرگراه فرض کنيد . شکل سه را يک شبکه ای از بزرگراه ها فرض کنيد و شخصی می خواهد از شيکاگو به San Antonio برود . با تئوری circuit switching بايد ابتدا يک مسير انتخاب کند ، مثلا ً ، شيکاگو به Memphis و به San Antonio . تمام بزرگراه های بين اين سه شهر در مدت زمانی که لازم است تا از شيکاگو به San Antonio برسد توسط آن شخص رزرو می شود . اين بدان معنی است که اگر شخصی بخواهد از شيکاگو به Nashville برود مسير شيکاگو تا Memphis تا زمانی که شخص اول به San Antonio نرسيده است بسته شده .

شکل سه
[IMG]http://www.hamedbanaei.com/articles/internet-web_files/image003.gif[/IMG]

Circuit Switching يک مشکل برای کامپيوترها است بدليل اينکه انتقال اطلاعات در آن پيوسته می باشد و حتما ً مسير مورد نظر بايد برقرار بشود تا انتقال اطلاعات شروع شود . راه دوم برای انتقال اطلاعات به جای circuit switching استفاده از packet switching است . مبحث packet switching بوسيله Paul Baron و Donald Watts Davies در سالهای 1960 ابداع شد . Paul Baron متنهايی را در توصيف packet switching در زمانی که در شکل RAND بوده است نوشته . اين کارها در زمان جنگ سرد انجام شد و محرک وی برای اين کار طرحی بود که شبکه ها حتی هنگام حمله اتمی نيز قابليت خود را از دست ندهند .

برای درک مفهوم packet switching ، فرستادن يک نامه را از شيکاگو به San Antonio در نظر بگيريد . به جای اينکه کل نامه از يک مسير خاص برود می توانيم نامه را به تعدادی packet تقسيم کنيم . بر روی packet ها آدرس منبع و مقصد نوشته شده و هر کدام به صورت جداگانه ارسال می شود .

* هر packet شماره ای خاص دارد به طوری که در مقصد آنها را دوباره مانند حالت اول می توان به هم متصل کرد .

* هر packet دارای آدرس منبع و مقصد است .

* packet وقتی فرستاده می شوند که به ظرفيت مورد نظر برسند .

* Packet ها به شکل جداگانه بر روی شبکه فرستاده می شوند و ممکن است که از يک مسير حرکت نکنند . ممکن است مسيری که packet اول رفته اشغال بشود و packet بعد از آن بايد مسير جداگانه ای را طی کند .

در آن زمان Packet switching يک فکر بنيادی بود . AT&T در آن زمان انجام چنين کاری را غير ممکن می دانست . اما ، کارهای زيادی که بر روی اين مدل انجام می شد بر روی Larry Roberts که در ARPA کار می کرد تاثير زيادی داشت . او شروع به ساختن packet switching در ARPA کرد . دو شرکت بزرگ آن زمان ، IBM و AT&T ، در آن کار شرکت نکردند .

Packet switching يک تئوری در شبکه ها است و يک پروتکول نيست . پروتکولی که در اينترنت استفاده می شود TCP/IP است . IP در TCP/IP پروتکول اينترنت است و مسئول انتقال اطلاعات در آن می باشد . کامپيوتر هايی که در اينترنت هستند بايد نرم افزاری برای IP داشته باشند . به packet هايی که از الگوی IP تبعيت می کنند IP Datagram گفته می شود . اين ديتاگرام ها دارای دو بخش هستند ، يکی header و ديگری بخش داده ها . در مثال سيستم نامه ، header مطالبی است که روی پاکت نامه نوشته می شود و داده ها مطالب درون پاکت نامه است . header معمولا ً دارای اطلاعات زير است :

* کل طول packet

* IP مقصد

* IP منبع

* زمان انتقال : هر packet دارای طول عمری است که اگر صفر بشود هر router ی که آن را ببيند آن packet را حذف می کند . اين خاصيت از گردش بدون پايان packet در شبکه جلوگيری می کند .

* اطلاعات برای کنترل خطا

آدرس های IP از سخت افزار مجزا هستند . برای انتقال بر روی شبکه های مختلف packet ها بوسيله قاب ها فرستاده می شود . سخت افزار ها می توانند قاب ها را درک کنند و بوسيله آنها packet ها را بخوانند .

TCP در TCP/IP مسئول ارسال و دريافت اطلاعات است . اين نرم افزار همانطور که از نامش پيدا است ، packet ها را بازسازی می کند و اگر packet ی خراب شده بود اطلاع می دهد . اگر packet ی گم شده بود درخواست دوباره فرستادن آن را می کند و اگر از يک packet دو نسخه وجود داشت يکی را حذف می کند . نرم افزار TCP همچنين مسئول برقراری ارتباط ِ دو کامپيوتر بر روی شبکه است . نرم افزارهای TCP و IP با يکديگر کار می کنند .

هر packet مانند نامه دارای آدرس برگشت است . يک آدرس کامپيوتری به چه شکلی است ؟ چون کامپيوتر است ، فقط مفهوم 0 و 1 برای آن روشن است . يک نوع آدرس دهی مشهود برای اين کار استفاده از آدرس های باينری است . البته ، آدرس های IP به شکل مقدار 32 بيتی هستند ، مانند 128.135.130.201 .

تمام آدرس های IP از اين شکل تبعيت می کنند ، چهار قسمت برای عدد و سه نقطه بين آنها . به اين روش نشانه گذاری dotted-decimal می گويند . هر بخش احتياج به يک بايت يا 8 بيت دارد که در کل 32 بيت می شود . با اين شکل آدرس دهی در مبنای ده راحت تر از مبنای دو است .

NAP : به ايستگاه های switch در شهرهای بزرگ گفته می شود که در آن شبکه های با پهنای باند بسيار بالا با يکديگر آميخته می شوند .

طبق تعريف ما ، اينترنت به شبکه ای از کامپيوتر ها گفته می شود که از TCP/IP استفاده می کنند .اما چه کسی آن شبکه را می سازد و از آن نگهداری می کند ؟ ستون فقرات اينترنت ، کابلهای نوری با پهنای بايد بسيار بالا شهرهای مهم دنيا را به هم متصل کرده اند ، اين کابلها توسط شرکتهای مهم مخابراتی مانند MCI WorldCom(!!) ، Sprint ، AGIS ، PSINet و ... کنترل می شود . ISP ها بزرگ در NAP ها به اين ستون فقرات متصل هستند . کاربران برای اتصال به اينترنت از اين ISP ها استفاده می کنند . اين نکته را هم در نظر داشته باشيد که تعداد زيادی پروتکول ِ ديگر وجود دارد . مانند Token Ring ، AppleTalk و Novell NetWare .

وب

اينترنت شبکه ای از کامپيوتر هاست که از TCP/IP استفاده می کند . اما ، وب چيست ؟ وب محصول تفکرات Tim Berners-Lee درباره hypertext و ادغام آن با اينترنت است .

اول ، ايده hypertext . اين کلمه مربوط به Ted Nelson می شود . خواندن کتاب به شکل سطر به سطر و از صفحه اول است . بحث hypertext اين است که به شخص اجازه دهد که بدون خواندن به شکل سطر به سطر به مطلب مورد نظر خود برسد . بحث کليدی در اينجا اين است که hypertext دارای پيوند (link) هايی به متنهای ديگر است . با دنبال کردن پيوند ها ، خواننده نياز به تبعيت از روش معمول سطر به سطر را ندارد . hypertext می تواند به منابعی به غير از text نيز پيوند داده شود ، مانند صدا و تصوير . قبل از اينکه وب به شکل کنونی اش تبديل شود يک محصول تجاری برای اين کار وجود داشت ، نام آن Guide بود که توسط Owl Ltd. پخش می شد . اگر روی يک پيوند در Guide کليک می کرديد مطلب مربوط به آن پيوند جايگزين آن می شد . شرکت اپل نيز محصولی به نام Hypercard داشت که همين کار ها را انجام می داد ، ولی هيچ کدام از آنها از اينترنت استفاده چندانی نمی کردند .

Tim Berners-Lee در CERN در قسمت پردازش و ذخيره نتايج مطالعات علمی فعاليت می کرد . (CERN يک موسسه آزمايشگاهی فيزيک در سويس بود ) . در CERN دانشمندان زيادی از کشور های مختلف کار می کردند ، بنابراين آنها از سيستم عامل ها و مدل های مختلف فايلها استفاده می کردند . خواندن اطلاعات سيستم های کامپيوتری مختلف برای آن دانشمندان کار دشواری بود . اين همان مشکلی بود که Bob Taylor در ARPA داشت . Berners-Lee مطمئن بود که نمی تواند دانشمندان آن را مجبور کند که از سيستم جديدی برای انجام کارهايشان استفاده کنند . اين خيلی مهم بود که هر کسی با سيستم مورد علاقه اش کار کند و در ضمن بتواند اطلاعات را با ديگران به اشتراک قرار بدهد . راه حلی که Berners-Lee ايجاد کرد ادغام اينترنت و hypertext بود که منجر به ايجاد World Wide Web شد . سه عنصر اساسی HTML ، HTTP و URL که هر سه توسط خودش ساخته شده بود نيز در وب گنجانده شد .

1 ) HTTP يا HyperText Transfer Protocol : به ياد بياوريد که پروتکول به مجموعه قوانينی گفته می شد که برای انتقال اطلاعات بر روی شبکه از آن ها استفاده می شد . HTTP يک پروتکول سطح بالا برای انتقال اطلاعات بين server و مرورگر است . HTTP از TCP/IP برای ايجاد يک اتصال بين server و مرورگر استفاده می کند . پيغامهايی که بين مرورگر و سرور ارسال می شود يا request (درخواست ) است يا response (پاسخ) . پيغام درخواست حاوی ، 1 ، نام فايل مورد نظر و حالت post يا get است ، 2 ، header ی که حاوی نام و مدل مرورگر و سيستم عامل است ، 3 ، متن که حاوی اطلاعات است ، مانند فرستادن اطلاعات يک فرم . پاسخی که از سرور فرستاده می شود دارای ، 1 ، يک خط که آيا فايل مورد نظر در سرور وجود داشت يا اينکه خطايی رخ داده است ، 2 ، header ی که حاوی اطلاعات نرم افزار سرور است ، 3 ، بدنه که حاوی متن html ِ فايل مورد نظر است . يک درخواست و پاسخ http در شکل د نشان داده شده است .

GET و POST :حالت GET هنگامی است که بدنه درخواست خالی است و می خواهيم اطلاعات بگيريم و POST زمانی است که می خواهيم به سرور اطلاعاتی را بفرستيم .

2) HTML يا HyperText Markup Language : اين زبانی است که توسط مرورگر ها تفسير می شود و بوسيله آن متن ها و گرافيک را نمايش می دهند .

3) URL يا Uniform Resource Locator : اين آدرس صفحه وب است . هر پيوند شما را به آدرس صفحه مورد نظر می برد . هر URL بايد از قوانينی که در ادامه ذکر خواهد شد تبعيت کند .



شکل چهار
[IMG]http://www.hamedbanaei.com/articles/internet-web_files/image004.gif[/IMG]


هر URL دارای سه بخش است ،

* پروتکول اينترنتی مانند HTTP و ....

* آدرس يا نام سرور

* آدرس و نام فايل در سرور



URL که در شکل پنج نمايش داده شده را در نظر بگيريد . در اين مثال پروتکول HTTP است . آدرس يا نام سرور gsbkip.uchicago.edu است . فايل مورد نظر نيز foo.html است که اين فايل در دايرکتوری htmls/tmp قرار دارد .

شکل پنج
[IMG]http://www.hamedbanaei.com/articles/internet-web_files/image005.gif[/IMG]


تصور کنيد که شخصی صفحه ای را می بيند که در آن پيوندی به فايل foo.html دارد . پيوند ، مشخص می کند که نام سرور و آدرس آن کجا است ، همچنين می گويد که فايل مورد نظر در چه دايرکتوری وجود دارد . وقتی اين درخواست به سرور فرستاده شد ، سرور فايل را به صورت packet به ماشين درخواست کننده می فرستد در نتيجه در مرورگر وی نمايش داده می شود. نکته مفيد اين سيستم اين است که لزومی ندارد سيستم های کامپيوتر سرور و کامپيوتری که مرورگر در آن نصب است يکسان باشد .

اين سيستم احتياج به دو برنامه دارد ، يکی مرورگر مانند Internet Explorer يا Netscape که در کامپيوتر بيننده نصب می شود و ديگری يک سرور HTTP که در سرور نصب می شود . سرور های HTTP به packet های ارسالی به آن گوش می دهند . وقتی فهميد که فايلی را از آن درخواست می کنيم آن را به شکل packet به کامپيوتر ما می فرستد .

نرم افزارهای مختلفی برای سرور ِ HTTP وجود دارد که معروف ترين آن Apache که 60 در صد از بازار را در دست دارد است . آپاچی بر روی سيستم عامل های Linux ، Unix و ويندوز نصب می شود . نام آپاچی به خاطر اين است که هر تکه از آن را برنامه نويس های مختلف که به هم ربطی هم نداشته اند نوشته و می نويسند . بعد از آپاچی ، Internet Information Server ِ مايکروسافت در ويندوز 2000 است که 20 در صد بازار را در اختيار دارد ، بعد از آن نيز ، IPlanet ِ شرکت سان با 6.5 در صد ِ بازار وجود دارد .

منبع: [url]http://www.hamedbanaei.com/articles/internet-web.htm[/url]
نویسنده: حامد بنایی